5 Minuten DaF

Οι σπουδές σε μια γερμανόφωνη χώρα ήταν για πολλούς πάντα μια ενδιαφέρουσα προοπτική. Και αυτό παραμένει μέχρι σήμερα έτσι: ανεξάρτητα αν πρόκειται για το πρώτο ή δεύτερο πτυχίο, για προπτυχιακό, μεταπτυχιακό ή διδακτορικό, οι τρεις αυτές γερμανόφωνες χώρες έχουν να προσφέρουν ένα πολύ καλό πακέτο. 

του Βαγγέλη Κουκίδη

Πιο συγκεκριμένα:

1. Στην Γερμανία, Αυστρία και Ελβετία δεν υπάρχουν κακά πανεπιστήμια. Στη χειρότερη περίπτωση ένα πανεπιστήμιο είναι απλά «ικανοποιητικό». Στην πλειοψηφία τους όμως αναγνωρίζονται ως καλά, πολύ καλά ή εξαιρετικά. Σε αντίθεση με την Μεγάλη Βρετανία για παράδειγμα, η οποία έχει μερικά απ’ τα καλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου, αλλά ταυτόχρονα υπάρχουν ιδρύματα που δρουν σαν «σουπερμάρκετ».
2. Σε αυτές τις χώρες δεν προσφέρεται μόνο ένα υψηλό επίπεδο σπουδών, αλλά και η αναλογία τιμών και προσφερόμενων παροχών είναι αρκετά καλή, κάτι που φυσικά δεν πρέπει να αγνοηθεί. Η πλειοψηφία των ανώτατων σχολών ανήκει στο κράτος που σημαίνει, ότι για σχεδόν όλα τα προγράμματα σπουδών δεν απαιτούνται δίδακτρα παρά μόνο μια μικρή φοιτητική συνεισφορά (φοιτητικό εισιτήριο για όλα τα μέσα μεταφοράς). Για προπτυχιακές σπουδές είναι αυτό το ποσό κατά μέσο όρο για την Γερμανία 250 ευρώ, για την Αυστρία 350 ευρώ και για την Ελβετία 900 ελβετικά φράγκα ανά εξάμηνο. Για τις μεταπτυχιακές σπουδές είναι συχνά λίγο υψηλότερο. Στις ιδιωτικές ανώτατες σχολές ή σε προγράμματα σπουδών που είναι σε συνεργασία με ιδιωτικά ιδρύματα, τα ποσά είναι τελείως διαφορετικά.
3. Το κόστος ζωής είναι συχνά υψηλό κυρίως στην Ελβετία και σε μεγάλες πόλεις όπως στη Βιέννη, στο Μόναχο, στη Φρανκφούρτη κτλ., αλλά αν βρει κανείς θέση σε φοιτητική εστία, τότε το κόστος κατεβαίνει. Η εύρεση μιας τέτοιας θέσης δεν είναι πάντα εύκολη, ωστόσο πρέπει να είμαστε ευέλικτοι.

Τι χρειάζεται για να επιτραπεί κανείς σε ένα πρόγραμμα σπουδών στις χώρες D-A-CH;

Για μη Ευρωπαίους δεν μπορούμε να πούμε κάτι γενικό, γιατί υπάρχουν ιδιαιτερότητες από χώρα σε χώρα. Για τους Ευρωπαίους ισχύει όμως: αν κάποιος δικαιούται να σπουδάσει στην δική του χώρα (στην Ελλάδα παραδείγματος χάριν πρέπει κανείς να έχει αποφοιτήσει με επιτυχία από το Λύκειο και να έχει περάσει στις Πανελλήνιες εξετάσεις), έχει δηλαδή το δικαίωμα πρόσβασης στο πανεπιστήμιο (σχετικά με την προηγούμενη εκπαίδευση, επισκεφτείτε την πλατφόρμα Anabin), τότε μπορεί να υποβάλλει αίτηση για μια θέση όπως κάθε Γερμανός, Αυστριακός ή Ελβετός. Θα χρειαστεί και μια σειρά από πρόσθετα έγγραφα (βιογραφικό σημείωμα, επιστολή εκδήλωσης ενδιαφέροντος, έκθεση πρακτικής άσκησης, πιστοποιητικό εργασιακής εμπειρίας, πορτφόλιο) ή και περαιτέρω εξετάσεις (TMS ή HAM-NAT για ιατρούς, εισαγωγικές εξετάσεις για τη Βιολογία κτλ.). Κάποια προγράμματα σπουδών έχουν ελεύθερη πρόσβαση, δεν χρειάζεται να πιστοποιηθούν καλοί βαθμοί ή άλλες επιδόσεις, ενώ κάποια άλλα είναι περιορισμένης πρόσβασης. Αυτός ο μηχανισμός πρόσβασης διαφέρει αναλόγως το πρόγραμμα σπουδών και την ανώτατη σχολή.

Εμάς μας ενδιαφέρει κυρίως το κομμάτι «γνώσεις Γερμανικών». Γενικά ισχύει ότι για την Αυστρία απαιτείται τις περισσότερες φορές Zertifikat B2, για την Ελβετία Zertifikat B2 και Zertifikat C1 και για την Γερμανία επίπεδο C1, αλλά το Goethe-Institut Zertifikat C1 ή το ÖSD Zertifikat C1 δεν αρκούν. Υπάρχουν πολλά άλλα πιστοποιητικά που αναγνωρίζονται όπως το DSH, Zertifikat C2, telc Zertifikat C1 Hochschule, DSD 2 κτλ. (μια ολοκληρωμένη λίστα βρίσκεται στην ιστοσελίδα του KMK ). Πιστεύουμε ότι η πιο απλή και σίγουρη λύση είναι το TestDaF: μπορεί κανείς να εξεταστεί οπουδήποτε στον κόσμο και τα αποτελέσματα είναι σχετικά εύκολο να προβλεφθούν αν γίνει σωστή προετοιμασία.

Σε κάθε περίπτωση πρέπει κανείς κατά την αναζήτηση σπουδών να εξετάσει τις προϋποθέσεις της εκάστοτε ανώτατης σχολής και του εκάστοτε προγράμματος σπουδών όσο αφορά τις γλωσσικές γνώσεις. 

Διαβάστε στο Μέρος 2/2 κάποιες πρακτικές συμβουλές για την προετοιμασία που απαιτείται ώστε να γίνει κανείς δεκτός σε ένα γερμανόφωνο πανεπιστήμιο ή πολυτεχνείο.